Marlon Borsten is medewerker begraven. Deze baan zag hij zelf niet direct aankomen. Toch besloot hij de stap te zetten. ‘Mensen leven echt toe naar de dag van een uitvaart. Je kunt heel veel voor hen betekenen.’
Op de Zuiderbegraafplaats aan de Slinge komt Borsten vanuit de verte aangelopen. Het is een zonnige dag. ‘Deze begraafplaats is ongeveer 23 hectare groot, wat neerkomt op ongeveer 32 voetbalvelden. Hier liggen ruim 13 duizend mensen begraven, het grootste aantal van alle begraafplaatsen in Rotterdam. We zorgen ervoor dat we altijd plekken “op voorraad” hebben, zodat mensen hier te allen tijde een laatste rustplaats kunnen krijgen.’
‘Het liep anders dan gedacht’
Dit is nu 2 jaar de vaste werkplek van Borsten. Daarvoor was hij vuilnisman, ook bij de gemeente. ‘Na 5 jaar wilde ik iets anders. Dus solliciteerde ik op de functie van medewerker begraven. Toen dacht ik nog dat de functie iets heel anders inhield. Ik dacht dat ik het terrein ging onderhouden. Heggen snoeien, het gras maaien en meer van dat soort dingen.’
‘Mooie verrassing’
‘Eenmaal op gesprek hoorde ik dat het ging om het delven (uitgraven, red.) van de plek waar het graf komt en deze na de begrafenis weer dichtmaken. Ook uitvaarten begeleiden hoort bij de functie. Die verrassing vond ik eigenlijk wel mooi. Mijn vrouw en zus werken bij een crematorium en zij vertelden hoe mooi en waardevol dit werk is. Mensen leven echt toe naar de dag van een uitvaart. Je kunt heel veel voor hen betekenen.’
Hoe diep moet het graf?
‘Dit werk is heel afwisselend, elke dag is anders. ’s Ochtends delf ik een graf, in de middag loop ik een uitvaartdienst voor, sluit ik het graf en ruim ik alles rondom de uitvaart op. Net belde een uitvaartondernemer over een uitvaart vrijdag. Vanmiddag kiezen mijn collega’s samen met de uitvaartondernemer en de familie een plek. Daarna krijg ik een briefje met de locatie en diepte van het graf: is het voor één of twee mensen, en is het de bedoeling dat er later nog meer naasten begraven worden op dezelfde plek.’
Bescheiden en neutraal
Het ene moment delft Borsten dus een graf, het andere moment kleedt hij zich om en is hij gastheer van een uitvaartdienst. Dat is niet per se de dienst waarvoor hij eerder het graf heeft gegraven. ’Ik ontvang de mensen in de zaal, zet de muziek op het juiste moment aan en vertoon het beeldmateriaal op het scherm. Daarna loop ik voor naar het graf. Ik stel me bescheiden en neutraal op. Ik weet bijvoorbeeld niet waaraan de persoon is overleden. Dat hoef ik ook niet te weten. Ik moet er gewoon voor zorgen dat de uitvaart goed verloopt.’
Nepgeld verbranden
Geen uitvaart is hetzelfde; elke cultuur en familie geeft er een eigen invulling aan. ‘Mensen van Chinese afkomst doen aan rituelen verbrandingen en verbranden bijvoorbeeld nepgeld. Bij islamitische begrafenissen blijven vrouwen vaak op afstand, terwijl de mannen zelf het graf dichten. Ik probeer altijd bij te dragen aan een mooie uitvaart, bijvoorbeeld door een route te lopen langs bloeiende kastanjebomen of lindes.’
Alleen begraven worden
Op de vraag hoe Borsten de uitvaarten beleeft zegt hij: ‘De ene uitvaart raakt me dieper dan de andere. Als het gaat om kinderen die maar een paar jaar oud zijn geworden, vind ik dat extra emotioneel. Er zijn ouders die 10 jaar na het overlijden van hun kind nog steeds bij het graf komen en huilen. Iemand die zonder aanwezigen, zoals familie, begraven wordt, raakt me het meest. Dit gaat om overledenen die gevonden zijn. Dan is er alleen een uitvaartondernemer met kistdragers, een voorloper en een stadsdichter bij. Dat vind ik erger dan dat er 100 mensen om heen staan.’
‘Pluk de dag’
Hoe emotioneel een uitvaart ook kan zijn voor mensen, zodra Borsten hier de poort uitfietst laat hij het werk achter zich ‘Pluk de dag en geniet van de dingen die je doet, want voor je het weet kan het je laatste zijn. Die gedachte neem ik wel mee.’
Meer informatie
Bent u geïnspireerd geraakt door dit verhaal en wilt u weten welke vacatures er zijn bij de gemeente Rotterdam? Kijk dan op www.werkenvoorrotterdam.nl. Link opent een externe pagina.