‘Hé politietjes’, roepen kinderen naar de wijkagenten die vanaf de Zevenkampse Ring naar het Ambachtsplein lopen. ‘Over direct gesproken’, reageert Daniel terwijl hij lachend terugzwaait.

Bij het plein schieten de agenten een vol terras op om een klant van het café te groeten. ‘Altijd even langs Olly’, vertelt Vincent. ‘Hij is vrijwilliger en kookt bij het Leger des Heils. Ook bezorgt hij de Zevenkrant, een uitgave voor bewoners. Het barst hier van de betrokken mensen die veel doen voor de wijk.’

Snel schakelen

Die wijk is Zevenkamp met zo’n 16.000 inwoners. Hier bewaken Joec, Daniel en Vincent alles wat met veiligheid te maken heeft. Ze zijn veel op straat en spreken mensen om te horen wat er speelt. Zo ook op het Ambachtsplein. Op de zonnige middag zijn veel bankjes bezet. Kinderen klauteren in de speeltoestellen en mensen lopen met boodschappentassen winkels in en uit. Al snel komt een dame op de wijkagenten af. Ze informeert naar de verwarde man, die eerder die middag op het plein lag. ’Hij is onderzocht door de ambulancebroeders en slaapt nu zijn roes uit’, stelt Joec haar gerust. 

‘Als politie ben je altijd als een van de eersten bij een incident’, legt hij uit. ‘En dan kijk je welke partner of instantie kan helpen. Als mensen bijvoorbeeld een psychose hebben, moet je snel kunnen schakelen. We signaleren, adviseren en verwijzen door.’

Even uitrazen

Vincent krijgt een boks van een lange tiener. ‘Zou hij langslopen zonder te groeten, dán is er iets aan de hand’, vertelt hij. ‘Ze kennen jou en wij kennen hen.’ Twee jongens op een Fatbike komen op de agenten af. Die krijgen naast een boks ook een opmerking over een gebaar dat ze maakten naar een agent de dag ervoor. ‘Dat was niet zo netjes hè?’  

Ze praten uitgebreid met een jongerenwerker die in de deuropening van het Huis van de Wijk staat. ‘Bewoners zijn de oren en ogen van de wijk, we hebben ze hard nodig’, aldus Vincent. ‘Hier hebben ze het hart op de tong, dus ze vertellen veel. Als iemand boos is, mag die even uitrazen. Maar we willen wel met een hand uit elkaar gaan.’ 

'Iedereen zegt ons gedag'

De agenten staan stil bij de levensgrote portretten van wijkgenoten aan de gevels van leegstaande panden. ‘Hier zijn de mensen Zevenkamp’, aldus Vincent. ‘Dit fotoproject laat de veelzijdigheid zien. Daar zie je de bloemist van het plein, die veel doet voor de buurt. En die jongen die in een rolstoel zit; hij is vaak te vinden op het Ambachtsplein en altijd in voor een praatje. Ze doen allemaal hun best om de wijk wat mooier te maken.’ 

Tussendoor fluit hij naar een jongen op een elektrische step die hard richting hartje plein gaat, en snel afstapt. ‘Pittig werk heb je, je moet altijd op je qui-vive zijn’, reageert een voorbijganger lachend. ‘Soms wel’, antwoordt Vincent. ‘Je ziet het, iedereen zegt ons gedag.’

Verschil maken 

Daniel is sinds een aantal maanden nieuw in ’team Zevenkamp’. Ook hij leert de wijk en de bewoners steeds beter kennen. Wat is zijn eerste indruk? ‘Dit is een drukke buurt met mensen die gemêleerd zijn qua leeftijd en afkomst. Het is boeiend om hier als wijkagent te werken. We gaan uiteraard op meldingen af, maar je bent een eerste aanspreekpunt van de politie in de wijk. “Je bent één van ons”, is het gevoel en deuren gaan sneller open. Zijn er problemen, dan kun je de diepte in. Daar ligt onze kracht. Waarom doet iemand iets? Vaak zit er een verhaal achter.’

Joec knikt instemmend: ‘Na een ongeluk of als iemand is geslagen bij een verkeersruzie, dan ga je even langs om te vragen hoe het gaat. Ze vinden het heel fijn als je poolshoogte neemt. Het is mooi om het verschil te maken.’