Op 13 november 2015, tien jaar geleden, werd het hart uit Parijs gerukt.
Die avond werden mensen die hun normale bezigheden deden – buiten cafés zaten, een concert bijwoonden – brutaal van het leven beroofd.
Tien jaar later herdenken we.
We herdenken de 132 slachtoffers, hun gezichten, hun verhalen die abrupt werden afgebroken.
We denken aan allen die het overleefden en aan hen die nog steeds de littekens dragen, zichtbaar of onzichtbaar, van die vreselijke nacht.
We houden ook hun families, geliefden en allen die de afgelopen tien jaar het overweldigende gewicht van het rouwen met zich meedragen, in onze gedachten.
Maar we herinneren ons ook de reactie van Frankrijk, die van een natie die zich niet laat buigen door verdriet.
Op het Place de la République verzamelden menigten zich ter nagedachtenis, wat een geest van solidariteit creëerde.
Die avond werden levens gestolen. Het was een aanval op onze waarden – vrijheid, vrede en tolerantie.
De vreugde van samen zijn.
Waarden die Frankrijk hebben gevormd.
Waarden waarop Europa trots is.
Vandaag rouwt Frankrijk.
En wij rouwen met haar mee.
Parijs was gewond, maar Parijs leeft voort.
Fluctuat nec mergitur - Geschud door de golven, maar ze zinkt niet.
