‘Het leven als mantelzorger is anders, maar niet minder’

Na enkele weken ziekenhuis, revalideerde Aukje in Oud-Beijerland van een herseninfarct. Daar begon eigenlijk al de rol die Dick zou gaan aannemen in het leven dat ze daarna samen zouden oppakken. Zo hielp hij actief mee met oefeningen in revalidatiecentrum Rembrandt: ‘De fysiotherapeut grapte weleens dat ik zo zijn werk kan overnemen.’

Aanpassingen thuis

Ook thuis gaat Dick aan de slag. Hij was altijd al handig in huis. Die ervaring kon hij nu goed gebruiken. Hij past allerlei dingen aan om het leven thuis voor zijn Aukje gemakkelijker te maken. Ondanks zijn leeftijd — toen al 80 jaar — stond hij erop dat Aukje weer naar huis kon. ‘Een verpleeghuis? Nee, dat wilde ik niet. Ze hoort thuis.’

Sindsdien zorgt hij dag en nacht voor haar. Aukje heeft een halfzijdige verlamming, waardoor ze altijd begeleiding nodig heeft. Ook ’s nachts blijft Dick alert. Hij ziet de zorg die hij verleent absoluut niet als last, maar juist vanzelfsprekend. Lachend zegt hij: ‘Ik doe het fluitend.’ Natuurlijk waarschuwen zijn kinderen weleens dat hij te veel hooi op zijn vork neemt, maar Dick voelt zich vitaal en haalt juist voldoening uit de zorg voor hun moeder en het bedenken van praktische oplossingen.

Humor helpt

Voor Aukje is het moeilijker om haar zelfstandigheid los te laten. ‘Ik deed altijd het huishouden, zoals koken en de was. Dat voelt nog steeds als míjn taak. Dus dat is weleens moeilijk.’ Toch is ze dankbaar voor Dicks toewijding. Samen proberen ze de handicap van Aukje te verlichten met humor. Soms moeten ze lachen om haar originele opmerkingen als onverwacht gevolg van het infarct en dan weer om de gekke situaties die het dagelijks leven oplevert. Ze omarmen de beperkingen. ‘Zolang er leven is, is er hoop’, zegt Aukje met overtuiging.

Hun geloof en onderlinge liefde vormen de rode draad. ‘Het leven is wel anders geworden, maar niet minder’, zegt Dick. Waar eerst ieder zijn eigen bezigheden had, leven ze nu echt in één gezamenlijke wereld. ‘We zijn nu pas echt samen’, zegt hij. Hun verhaal laat maar zien dat mantelzorg niet alleen draait om zorgen, maar ook om vasthouden aan wat wezenlijk is: ‘liefde, humor en hoop’.