Het is voor mij een grote eer om hier te staan en de Tsjechische en Slowaakse Transatlantische Prijs in ontvangst te nemen. Zes jaar geleden heeft u, Meneer de President, beste Petr, dezelfde prijs ontvangen. En vandaag ben ik diep vereerd om me bij uw gelederen te voegen, samen met mijn goede vriendin, Premier Mette Frederiksen. Ik voel me ook diep vereerd om in de voetsporen te treden van grote persoonlijkheden die deze prijs hebben ontvangen, zoals wijlen Madelaine Albright. Zij was een trotse dochter van deze prachtige stad en dit land. Ze werd eerst opgejaagd door de nazis en vervolgens door de Sovjets. Ze vond haar nieuwe thuis aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Ze werd de eerste vrouw die diende als Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken. Amerika gaf haar vrijheid, en ze wijdde haar hele leven aan het herstellen en beschermen van vrijheid in haar geliefde Europa.
Ik denk dat haar verhaal symbolisch is voor het verhaal van onze transatlantische samenwerking. Het is gebouwd op persoonlijke connecties en familiebanden, maar het gedijt vanwege de waarden die we delen. Dit is ook mijn persoonlijke ervaring met de transatlantische band. Ik herinner me heel goed juni 2014 - destijds was ik minister van Defensie in Duitsland - toen de Iraakse stad Mosoel viel aan de zogenaamde Islamitische Staat, toen terreur onze samenlevingen schokte. We bundelden onze krachten met onze vrienden in de Verenigde Staten en Canada. Samen beloofden we dat we er alles aan zouden doen om deze bedreiging voor onze gemeenschappelijke manier van leven te verslaan. En dat is wat we deden over jaren - ongeacht de politieke kleuren aan beide zijden van de Atlantische Oceaan. Ik herinner me begin 2017, de Trump-regering was net aangetreden. Jim Mattis, die ik nog nooit had ontmoet, was nu minister van Defensie in het Pentagon. En mijn vrienden, ik kan zijn stem nog steeds horen, toen hij me in die eerste dagen belde en zei: Mevrouw, ik wil dat je weet dat we goede vrienden en bondgenoten zijn. Ik kan je niet vertellen hoe geraakt ik was.
En ik herinner me tien jaar later, op de dag van de grootschalige Russische invasie van Oekraïne, toen Joe Biden me belde in Brussel voor een VTC, het kostte ons geen tijd om het eens te worden over onze gezamenlijke reactie op Poetins oorlog. Keer op keer hebben Europa en Amerika aan elkaars zijde gestaan, en aan de goede kant van de geschiedenis. En dat mag niet veranderen, ongeacht wie vanaf januari volgend jaar in het Oval Office zal zitten.
Maar om onze samenwerking te behouden, moeten er enkele dingen veranderen. We leven niet meer in het naoorlogse tijdperk waarin Europa op zijn knieën lag nadat de nazis over ons continent hadden geheerst. Het huidige Europa staat op eigen benen. Daarom moet het meer bijdragen aan de transatlantische veiligheid en welvaart. Dit is in ons wederzijds belang. Aan beide zijden van de Atlantische Oceaan hebben we er belang bij dat Europa meer verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen veiligheid. We hebben er belang bij om grondstoffen, kritieke technologieën en wereldwijde handelsroutes veilig te stellen. We hebben er belang bij om een geïntegreerde trans-Atlantische economie op te bouwen met veerkrachtige waardeketens die zich uitstrekken van beide zijden van de Atlantische Oceaan. Europa heeft een groot belang bij onze transatlantische samenwerking, en we zullen deze nog sterker maken.
Daarom dank ik u allen die hier vandaag aanwezig zijn. Ik zie deze prijs niet alleen als een viering van onze transatlantische waarden, maar ook als een aanmoediging om te blijven geloven in de transatlantische samenwerking, om deze geschikt te maken voor een nieuw tijdperk. Samen kunnen we de fakkel van vrijheid en vriendschap levend houden.
Lang leve Europa en de transatlantische samenwerking, en ik dank u hartelijk voor deze prestigieuze en indrukwekkende prijs.